Luis Suárez. De man van tanden, tranen en talloze doelpunten. Van Groningen naar Ajax, via Liverpool naar de top van de wereld met FC Barcelona. Maar wie hem nu ziet spelen, ziet niet langer de geniale aanvaller, maar een schaduw daarvan. En die constatering hakt er hard in bij voetbalfans wereldwijd.
Vervagend verleden op het wereldtoneel
Suárez speelt inmiddels bij Inter Miami, het MLS-team dat door velen als het ‘vriendenteam van Messi’ wordt omschreven. Daar probeert hij – samen met onder meer Sergio Busquets en Jordi Alba – nog wat magie te laten zien. Maar waar Messi het af en toe nog laat sprankelen, lijkt Suárez vooral te worstelen met zijn lichaam.
Op het WK voor clubs, waar Inter Miami tegenover FC Porto staat, kreeg de wereld opnieuw een glimp van de oud-topscorer. Maar dit keer niet vanwege zijn goals, acties of geniale ingevingen. Het zijn zijn motoriek, zijn postuur en zijn afwezigheid die trending zijn – en niet op een manier waar iemand vrolijk van wordt.
Suarez trying to run in big 2025 😭😭😭 pic.twitter.com/JgMsKB6Cpm
— Hassan (@GreatWhiteNueve) June 19, 2025
Reacties vol medelijden én pijn
Op sociale media regent het reacties, en niet de warme, nostalgische soort. “Hij is niet eens meer 20 procent van wat hij was,” luidt een van de mildere opmerkingen. Anderen zijn harder: “Neem die man tegen zichzelf in bescherming.” En: “Hij is zichzelf niet meer. Dit is pijnlijk om te zien.”
De kritiek gaat zelden over gebrek aan inzet. Het sentiment is vooral triest. Een gevoel van rouw om het vervagen van iets groots. Suárez is nog altijd een icoon, maar wat we nu zien op het veld, wringt met dat beeld. Zijn bewegingen ogen stroef, zijn snelheid is verdwenen, en zijn aanwezigheid lijkt soms eerder symbolisch dan sportief noodzakelijk.
we need to do something about suarez man
— K (@StopThatXavii) June 19, 2025
De onvermijdelijke vraag: moet hij stoppen?
Niemand lijkt het hardop te willen zeggen, maar velen fluisteren het: misschien is het tijd om te stoppen. Niet uit minachting, maar uit respect. Voor wat hij was, voor wie hij is geweest. En misschien ook uit bescherming tegen de pijn die het doet om een grootheid zo te zien afglijden.
Luis Suárez is 37. Hij heeft niets meer te bewijzen. Zijn erelijst is indrukwekkend, zijn naam staat gegrift in de geschiedenis van meerdere clubs én van het internationale voetbal. En toch blijft hij doorgaan, misschien voor de liefde voor het spel – of voor het plezier met vrienden in Miami. Maar de beelden van nu staan in schril contrast met de herinnering aan de ‘Pistolero’ die ooit verdedigingen sloopte.
Voor de buitenwereld rest slechts de hoop dat Suárez zelf het moment herkent waarop afscheid nemen geen verlies is, maar een eerbetoon. Want niemand wil dat het eindhoofdstuk een gênant schouwspel wordt. Niet voor een speler van zijn kaliber.
Geef een reactie