Ze stond er elke wedstrijd. Steevast in de basis, door weer en wind, in groepsduels, verlengingen en in de finale. Lucy Bronze, rechtsback van Engeland, bleek het Europees kampioenschap echter op pure wilskracht te hebben gespeeld. Na de titelwinst in Zwitserland onthulde de routinier iets wat haar ploeggenoten vermoedelijk stil kreeg: ze deed het met een gebroken been.
Met scheur in het bot naar Europese glorie
In gesprek met de BBC deed de 33-jarige speelster van Chelsea haar verhaal. “Ik loop al het gehele toernooi met een breuk in mijn scheenbeen,” zo vertelt ze kalm, alsof het om een verstuikte enkel gaat. “En dan heb ik aan mijn andere been ook nog mijn knie bezeerd.”
De pijn was er voortdurend, maar stoppen? Geen optie. Bronze: “Als dat nodig is om voor Engeland te mogen voetballen, dan is dat wat ik zal doen.”
Onverzettelijk onder Wiegman
De Engelse verdediger kwam op dit EK onder bondscoach Sarina Wiegman geen minuut tekort. In de knock-outfase stond ze zelfs langer dan 120 minuten op het veld per wedstrijd. De finale tegen Spanje duurde voor haar 106 minuten. Alles met een scheurtje in haar scheenbeen en een knieblessure aan het andere been.
Het onderstreept niet alleen haar fysieke incasseringsvermogen, maar ook haar mentale veerkracht. De ervaren Bronze, met inmiddels 140 interlands achter haar naam, is een onmisbare pion in het systeem van Wiegman.
Trots op de ploeg, ondanks chaos rondom team
Na afloop van het toernooi roemde Bronze niet haar eigen prestatie, maar die van het collectief. “We hebben het geloof in onszelf nooit verloren. Van buiten was er veel ruis, maar wij zijn altijd saamhorig gebleven en konden heel diep gaan. Dit is zo’n inspirerend team om deel van uit te maken.”
De Engelse ploeg kende een turbulent toernooi, met blessures, twijfels en externe kritiek. Toch toonden de Leeuwinnen mentale hardheid en sleepten ze opnieuw de Europese titel binnen – voor de derde keer onder Wiegman.
Geen excuses, geen drama
Opvallend is de manier waarop Bronze haar blessure brengt. Geen klaagzang, geen slachtofferrol, maar nuchter en vastberaden. Het past bij haar rol in het elftal: die van onverzettelijke leider, die niet praat over wat er misgaat, maar over wat er moet gebeuren.
Dat ze het EK op halve kracht speelde, maakt haar bijdrage alleen maar indrukwekkender. Een beenbreuk hield haar niet tegen – het leverde haar en haar ploeg nog een trofee op.
Geef een reactie